ستاره‌ای فراتر از هالیوود

مستند اخیر «نانت برستین» روایت‌گر نیمه ابتدایی زندگی الیزابت تیلور است. نانت برستین پیش از این از زندگی هیلاری کلینتون هم مستندی ساخت.

ماده خام مستند تیلور نوارهایی است که به تازگی در آرشیو ریچارد مریمن روزنامه نگار پیدا شده است. این نوارها شامل 40 ساعت مصاحبه صوتی مریمن با تیلور است که به بهانه تحقیق او برای یک کتاب ضبط شده بود. مریمن این مصاحبه‌ها را در سال 1964 گرفت. هنگامی که تیلور 32 ساله و در اوج شهرت و بدنامی بود. او  در آن سال‌ها از اکران «کلئوپاترا» گران‌ترین فیلم آن وقت‌ها عبور کرده بود.

رابطه  تیلور با همبازی‌اش «ریچارد برتون» در کلئوپاترا یکی از پرحاشیه‌ترین داستان‌های هالیوود است که همه رسانه ها و پاپاراتزی‌های آن دوره را درگیری کرد. حتی می‌توان ادعا کرد عصر پاپاراتزی از زمان زندگی این بازیگر آغاز شد.

تصمیم‌های گستاخانه الیزابت طوری بود که حتی پاپ را وادار کرد به رابطه پرحاشیه تیلور و ریچارد واکنش نشان دهد. ایتالیایی‌های متعصب او را به مرگ تهدید کردند اما در نهایت مرعوب شکوه و زیبایی‌اش شدند و از گناهانش گذشتند. داستان زندگی تیلور به قدری قصه و فراز و نشیب دارد که ده‌ها مستند نمی‌تواند گره از رازها و پیچیدگی‌های زندگی‌اش باز کند. زندگی  این‌ سوپر استار از هر داستان هالیوودی‌ای هالیوودی‌تر است.

تیلور از دوازده سالگی وارد صنعت سینمای هالیوود شد و خیلی زود تبدیل به ستاره‌ای پول‌ساز شد که باید نقش زنان بی‌نقص و زیبا را ارائه می‌کرد. در حالیکه  کودکی بدون اراده بود که همیشه در نمایش به سر می‌برد .حتی سناریوی زندگی واقعی تیلور توسط کمپانی نوشته می‌شد و باید کاری را می‌کرد که آنها می‌خواستند.

مرزهای روان تیلور به خاطر نداشتن زندگی نرمال به هم ریخته ماند. او هیچگاه نتوانست یک زندگی طبیعی تجربه کند و حتی ازدواج‌های متعددش فقط برای علاقه‌اش به پوشیدن لباس عروس و مراسم بود.

الیزابت تیلور به خاطر ازدواج‌های متعددش همیشه تیتر اخبار بود و گویا کسی بود که می‌توانست برای رسانه‌ها خبر تولید کند.

در واقع یکی از اولین سلبریتی های بود که مورد توجه رسانه‌های زرد قرار گرفت. عکاس‌ها ساعت‌ها جلوی در خانه‌اش می‌ماندند و هر شات از او می‌توانست فروش فیلم‌هایش را تضمین کند. همین موضوع محوریت مستند نوارهای گمشده است. روایت زندگی تیلور از زبان خودش وقتی که وارد صنعت سینما شد تا پرحاشیه‌ترین ازدواجش. یعنی ازدواج با ریچارد برتون.

دهه‌های باقی‌مانده از زندگی او پس از پایان نوارها در چند دقیقه آخر فیلم فشرده می‌شود. بنابراین اشاره‌ای به درگیر شدن تیلور با اعتیاد و بستری شدنش در کلینیک ترک اعتیاد کلینیک بتی فورد نمی‌شود. نوارها این قسمت از زندگی‌اش را پوشش نمی‌دهند.

ازدواج‌های بعدی تیلور سفرهایش، دوستی با «مایکل جکسون» و فعالیت‌های دلسوزانه‌اش برای تحقیق درباره بیماری ایدز، در روزهایی که این بیماری هنوز ننگ وحشتناکی به حساب می‌آید، بخش‌های دیگری از زندگی تیلور است که در روایت نانت برستین نیامده و از این جهت مستند نمی‌تواند اطلاعات کاملی از زندگی تیلور بدهد. برای دانستن اطلاعات کامل از زندگی تیلور کافی نیست. همچنین خلق و خوی پریشان، خودخواهی‌های رفتاری او  که توسط رسانه‌های آن زمان اغراق هم می‌شد در نوارهای گمشده بررسی نمی‌شود.

نانت برستین، صدای تازه پیدا شده تیلور-مریمن را با فیلم‌های آرشیوی ترکیب می‌کند و تصویری از دهه‌های 1940 و 50 بورلی هیلز و هالیوود ارایه می‌دهد.  رویدادهای تبلیغاتی، فیلم‌ها، عکس‌های فوری خانوادگی، و بریده‌های روزنامه و مجلات، مواد خام اصلی مستند هستند.

صحنه‌هایی از زندگی تیلور با دوستان نزدیکش «رادی مک‌داو»، «مونتگومری کلیفت» و «جیمز دین» در صحنه‌های فیلم زندگی نمایشی‌ای بود که توسط «مترو گلدن مایر» تنظیم می‌شد تا مخاطبان را تحت تاثیر قرار دهد و فروش فیلم‌ها را بالا ببرد. حتی قرار ملاقات‌ها و ارتباطات تیلور توسط کمپانی تنظیم می‌شد. تیلور در این صداها اعتراف می‌کند از اینکه با او مانند یک عروسک رفتار می‌شد، غمگین بود و نمی‌خواست فقط یک ستاره بی‌مغز باشد. او علیه این تصویر طغیان کرد و بعد از ازدواجش با ریچارد در مسیر دیگری قرار گرفت.

وقتی در «چه کسی از ویرجینیا ولف می‌ترسد؟» بازی کرد فقط ۳۲ سال داشت اما نقش زنی ۵۰ ساله را اجرا کرد تا از زیبایی‌اش فاصله بگیرد. تصمیماتی از این دست باعث شد استعدادش به عنوان بازیگر مورد قبول اهالی سینما واقع شود.

مستند نوارهای گمشده تلاش می‌کند تا با روایت داستان از زبان خود تیلور، تغییراتی بر برخی از اغراق‌ها و شایعاتی که در مورد او منتشر شده بود، ایجاد کند. به عنوان مثال، مستند نشان می‌دهد که چگونه رسانه‌ها با بزرگ‌نمایی برخی از رفتارهای خودخواهانه تیلور، تصویری اغراق‌شده از او به عنوان زنی خودشیفته و بی‌رحم ارائه دادند.

الیزابت تیلور زنی پیچیده و چندوجهی بود که زندگی‌اش پر از فرازونشیب بود. مستند نوارهای گمشده، با ارائه تصویری صمیمی و صادقانه از این ستاره افسانه‌ای، کمک می‌کند، عمق شخصیت تا حدودی شکافته شود. این مستند نشان می‌دهد که تیلور نه تنها یک نماد زیبایی، بلکه یک زن قوی و مستقل بود که برای شکستن قید و بندهای جامعه و صنعت سینما تلاش کرد.