«ملاقات» موسیقی ایران و هند در تالار وحدت

سومین شب از چهلمین جشنواره بین‌المللی موسیقی فجر با اجرای کنسرت مشترک ایران و هند با عنوان «ملاقات»، حال و هوایی صوفیانه و پرشور به تالار وحدت بخشید. این برنامه، با حضور گروه‌های «هلو بابا» به سرپرستی وحید آیریان از ایران و «آوای زمین» از هند روی صحنه رفت و ترکیبی از موسیقی عرفانی دو کشور را به نمایش گذاشت. سازبندی متنوع، قطعاتی با مضامین عشق و عرفان و تک‌نوازی‌های هیجان‌انگیز، فضایی خلسه‌وار و پرانرژی را برای مخاطبان رقم زد.

کنسرت با معرفی و تقدیر از هنرمندان حاضر آغاز شد. نوازنده هایی که در این اجرا حضور داشتند؛ هفت نوازنده‌های تنبور، گیتارالکتریک و دف از ایران و پاوون نایک (هارمونیوم)، گودای رامادای (طبلا) و آمانو مانیش (گیتار اسلاید) از هند. وحید آیریان که در مرکز صحنه قرار داشت، علاوه بر نوازندگی و خوانندگی، هدایت گروه را نیز برعهده داشت.

طراحی صحنه با دقت و ظرافت انجام شده بود؛ شمع‌های روشن در جلوی صحنه و گل‌هایی که در مرکز قرار گرفته بودند، فضایی گرم و صمیمی را ایجاد می‌کردند. استقبال از این اجرا چشمگیر بود و تالار وحدت به طور کامل پر شده بود.

قطعات اجراشده فضایی عارفانه و صوفیانه داشتند و مضامین آنها پیرامون عشق و عرفان شکل گرفته بود. در این سبک موسیقایی، تأکید بر تکرار - چه در کلام و چه در موتیف‌های ریتمیک - نقشی کلیدی ایفا می‌کند تا حالتی سماع‌گونه و خلسه‌وار را به نمایش بگذارد. این ویژگی در اجرای گروه نیز مشهود بود و مخاطب را به نوعی مراقبه‌ موسیقایی دعوت می‌کرد.

علاوه بر بعد شنیداری، اجرا بر جنبه‌های حسی و انسانی نیز تمرکز داشت. طراحی صحنه، نورپردازی و هماهنگی نوازندگان همگی در راستای ایجاد فضایی هماهنگ و تأثیرگذار بود. نوازندگان تنبور، با حرکات همزمان و ریتم‌هایی که در هم تنیده می‌شدند، جلوه‌ای بصری به اجرا بخشیده و شکلی از هم‌آوایی و هماهنگی را به نمایش گذاشتند که بر تجربه‌ کلی کنسرت تأثیر عمیقی گذاشت.

از جمله اشعاری که در این اجرا مورد استفاده قرار گرفت، می‌توان به شعر معروف «هله من عاشق ذاتم، ناظر حسن صفاتم» از دهلوی اشاره کرد که با فضایی عارفانه و سرشار از شور معنوی اجرا شد.

همچنین، قطعه‌ معروف «مست قلندر» که اشاره‌ای به ارادت و احترام به حضرت علی (ع) دارد، اجرا شد. این قطعه، که در سنت موسیقی صوفیانه جایگاه ویژه‌ای دارد، با همراهی ریتم‌های کوبه‌ای و تکرارهای پرشور، حال و هوای خاصی به اجرا بخشید و حس جمعی از ذکر و سماع را در میان حاضران تداعی کرد.

این انتخاب‌ها نشان‌دهنده‌ تلفیق موسیقایی و فرهنگی دو کشور بود، جایی که عناصر مشترک عرفانی در موسیقی ایرانی و هندی به گونه‌ای درهم آمیخته شدند که مخاطب را در فضایی از تأمل و وجد فروبردند.

یکی از جنبه‌های جالب این اجرا، همراهی گیتار الکتریک و هارمونیوم بود که لایه‌ای جدید به موسیقی عرفانی افزود. حضور این سازها باعث شد تا عناصر هارمونی و آکورد، که معمولاً در موسیقی صوفیانه کمتر مورد استفاده قرار می‌گیرند، به بافت اجرا اضافه شوند و بر غنای صوتی قطعات بیفزایند.

گیتارالکتریک با ایجاد صداهای پدمانند، فضایی شناور و رازآلود به موسیقی می‌بخشید که در هماهنگی کامل با حس کلی اجرا بود. در لحظات پرشور، نوازنده از تکنیک پاورکورد استفاده می‌کرد که باعث افزایش انرژی قطعات می‌شد و به شکلی غیرمنتظره، ترکیبی از موسیقی سنتی و مدرن را ارائه می‌داد. این ترکیب نوآورانه، تجربه‌ای متفاوت از موسیقی عرفانی را برای مخاطبان رقم زد.

از دیگر لحظات مهیج اجرا، تک‌نوازی نوازندگان دف از ایران و طبلا از هند بود. این بخش از برنامه با ضرباهنگ‌های پویا و متنوع، شور و هیجان ویژه‌ای به کنسرت بخشید و با استقبال و تشویق پرشور حاضران همراه شد.

در مجموع، این کنسرت به مدت ۲ ساعت به طول انجامید اما فضای پرانرژی و تأثیرگذار اجرا به‌ گونه‌ای بود که هیچ‌ یک از حاضران احساس خستگی نکردند. هماهنگی دقیق میان نوازندگان، تنوع قطعات و اجرای پرشور آنها، لحظاتی فراموش‌نشدنی را برای مخاطبان رقم زد و شب خاطره‌انگیزی را در تالار وحدت به جا گذاشت.